batler

Danas, vidjela je njegove oči, zelene, duboke, nasmiješene. Te oči koje je najviše voljela, za kojima je noćima plakala, gledale su je kao da ju prvi put u životu vide. I vidjele su je prvi puta jer to su bile oči njegovog djeteta.
 
Ne zna zašto joj je prišla, zašto ju je otišla pozdraviti, zašto je popričala s njom. Ne zna!!!! Bila je to nesvijesna reakcija kada ju je ugledala. Tek kada joj je glas počeo treperiti shvatila je da se nalazi pred njom, ženom koja se udala za njezinu ljubav i rodila mu dijete. Opet se je osjećala kao i one godine kada je napuštala svoj grad, svoje prijatelje zbog boli koju je osjećala nakon njihovog rastanka.
 
Mislila je da će ona biti ta, majka, žena, prijatelj. Ali, što to znači misliti, tja i on je tako mislio. Opet joj je prokrvarilo srce po tko zna koji put.
 
Danas, nakon susreta s njom, ona ima čisto srce i laku dušu jer svojim prilaskom njoj oprostila je sebi što ga nije bolje razumijela, njoj što ga je zavela i njemu što je bio zaveden.
 

As coisas vulgares que ha na vida nao deixam saudade, so as lembrancas qu fazem sorrir. Ha gente que fica na historia da historia da gente e outros de quem nem o nome lembramos ouvir. Sao emocoes que dao vida a saudade. Que trago aquelas tive contigo e acabei por perder. Ha dias que marcam a alma e a vida da gente, e aquele em que tu me deixaste nao posso esquecer. A chuva molhava-me o rosto gelado e cansado as ruas que a cidade tinha. Ja eu percorrera. Ai, meu choro de moca perdida gritava a cidade. Que o fogo do amor sob a chuva a instantes morrera. A chuva ouviu e calou meu segredo a cidade eis ela bate no vidro trazendo a saudade.