naprimjer'

Na onoj hridi, što nad morem strši,
Samotan bokor ruža žuka cvate,
I kad mu lahor njihne brsne zlate
Mirisnom dušom oko mene prši.

Oh, nujan li je povrh ljute krši
Osamljen! Biesno u zimi ga mlate
Šibike bure; al netom se vrate
Proljetni dasi svoj zadatak vrši;

I, ne tužeć se cvate i miriše...
Kad njegov slatki miris me ovija,
Tad nejasna me hvata nostalgija;

Sva moja duša sjetom zamiriše,
Ko njegova, s ove pustoši i čezne
Da u Otajstvu počinka iščezne.

ŽUK, (Ante Tresić Pavičić)