pustiše me Rijeke

Vjetar nemirnu vodu ljulja,
Nemirna voda plovak ziba,
Na plovku struna, udicu vuce iz mulja,
Udicu cvrsto zagrizla riba.
Riba smireno vuce udicu,
Plovak se ljulja brze, brze,
Pojavise mu se kapi znoja na licu,
Al ruke mu i dalje cvrsto drze.
Uzbunilo se podvodje cijelo,
Ocajnicki vuce strunu u mulj,
Izgubiti srebrnu ribu ne bi htjelo.
Njega boli krvavi zulj,
Pa ipak, i on uporno vuce.
Iz rijeke ga promatra tuzno patka,
Srce mu sve glasnije, brze tuce,
Da mu je samo pauza kratka!
Vuce podvodje, vuce i on,
A riba zapela u sredini.
U smedje blato zario je dzon,
Zaculo se graktanje u planini.
Sve je isto, i bez obzira koliko jako povukao
Podvodje povuce jos jace...
Bi li prestali kad bi netko od njih znao
Da mrtvoj ribi te borbe nista ne znace?