Crtice

Ojalá que las hojas
no te toquen el cuerpo cuando caigan
para que no las puedas
convertir en cristal
ojalá que la lluvia
deje de ser milagro
que baja por tu cuerpo
ojalá que la luna pueda salir sin ti
ojalá que la tierra no te bese los pasos
ojalá se te acabe la mirada constante
la palabra precisa, la sonrisa perfecta.
Ojalá pase algo que te borre de pronto
una luz cegadora
un disparo de nieve
ojalá por lo menos
que me lleve la muerte
para no verte tanto
para no verte siempre
en todos los segundos
en todas las visiones.
 
Ojalá que no pueda tocarte ni en canciones.
 
Ojalá que la aurora no de gritos que caigan en mi espalda
ojalá que tu nombre se le olvide a esta voz
ojalá las paredes no retengan tu ruido
de camino cansado
ojalá que el deseo se vaya tras de ti
a tu viejo gobierno de difuntos y flores
ojalá se te acabe la mirada constante
la palabra precisa, la sonrisa perfecta.
 
Ojalá pase algo que te borre de pronto
una luz cegadora
un disparo de nieve
ojalá por lo menos
que me lleve la muerte
para no verte tanto
para no verte siempre
en todos los segundos
en todas las visiones.
 
Ojalá que no pueda tocarte ni en canciones.
Ojalá pase algo que te borre de pronto
una luz cegadora
un disparo de nieve
ojalá por lo menos
que me lleve la muerte
para no verte tanto
para no verte siempre
en todos los segundos
en todas las visiones.
 
Ojalá que no pueda, tocarte ni en canciones.
 
Silvio Rodriguez  «Al final de este viaje en la vida», 1978.
 
KAD BI
 
Kad lišće ne bi
doticalo tvoje tijelo dok pada
koko ga ne bi mogla
pretvoriti u staklo
kad bi bar kiša
prestala biti čudo
koje se spušta niz tvoje tijelo
kad bi bar mjesec mogao izaći bez tebe
kad barem zemlja ne bi ljubila tvoje korake
kad bi bar prestao taj tvoj neprekidni pogled
precizna riječ, perfektan osmjeh.
Kad bi se nešto desilo da te odmah izbriše
zasljepljujuća svjetlost
snježna salva
kad bi me bar
uzela smrt
da te ne vidim takvu
da te ne vidim uvijek
svake sekunde
u svakom svom pogledu.
 
Kad te bar ne bih mogao dotaknuti ni u pjesmama
 
Kad barem ne bi zora davala krikove koji padaju na moja leđa
kad bi se barem tvoje ime zaboravilo u tom zvuku
kad barem zidovi ne bi odbijali tvoju buku
umornog puta
kad bi želja prošla iza tebe
u tvoju staru vladu pokojnika i cvijeća
kad bi bar prestao taj tvoj neprekidni pogled
precizna riječ, perfektan osmjeh.
 
Kad bi se nešto desilo da te odmah izbriše
zasljepljujuća svjetlost
snježna salva
kad bi me bar
uzela smrt
da te ne vidim takvu
da te ne vidim uvijek
svake sekunde
u svakom svom pogledu
 
Kad te bar ne bih mogao dotaknuti ni u pjesmama
 
Kad bi se nešto desilo da te odmah izbriše
zasljepljujuća svjetlost
snježna salva
kad bi me bar
uzela smrt
da te ne vidim takvu
da te ne vidim uvijek
svake sekunde
u svakom svom pogledu
 
Kad te bar ne bih mogao dotaknuti ni u pjesmama
 
 Silvio Rodriguez  «Na kraju ovog putovanja u život», 1978.
(prijevod: Samohodec :))

hvala lijepa za prijevod :)

Trebate je poslušati.....
Silvio je najveći pjesnik među glazbenicima i najveći glazbenik među pjesnicima...:)

hasta la vista baby.:)

moja najdraza pjesma:)

uh, gdje me nadje...podsjeti me na jednu davnu proslost i pocetak ljubavi..